Kechqurun. Bir bola to'satdan uyg'anib ketdi. Xammayoq zim-ziyo. Terlab ketgan. Yuzidagi terlari sekin oqib, o'ringa toma boshladi. O'rnidan iymanibgina turdi. Uni terlab ketgan badaniga mayingina shabada urila boshladi. Uni ko'ngli g'ash. Deraza oldiga asta-sekinlik bilan bordi. Oynadan mo'ralladi. Ko'cha jim-jit. Bu jim-jitlikni chigirtkalarning sayrashi buzib turardi. Osmonga qaradi. Shunda ko'zlariga yosh keldi.
Ko'ngli yanada tushib ketdi. Chuqur o'y-hayolga berildi. O'ylanib qoldi. O'z hayollari qariga cho'kib ketdi. Osmon qorong'u. Na oy, na yulduz ko'rinadi. Osmonni yuzini quyuq bulutlar to'sgan. Shunda u, bu dunyoda qanchalar yolg'iz ekanligini anglab etdi. KO'z yoshlarini artdi. 
Badani sovuq eganini endi his qila boshladi. Derazani yopdi. Keyin yozuv stoli oldiga borib, bir parcha qog'oz oldi. Qo'liga qalamni tutib, unga nimalarnidir yoza boshladi. U yozar ekar, xo'rsinib nafas olardi. Bir qancha vaqt o'tib u yozishdan to'xtadi. Qalami sirpanib qo'lidan tushib ketdi. Yozgan varog'ini olib konvertga soldi. Bu uning yolg'iz sevgilisiga atalgan eng oxirgi maktubi edi. U bu nomani yubordi. Bu xatni olgan sevgilisi hayratdan yoqa ushladi. Qilgan xatolarini anglab etdi. Xaqiqatdan ham u bola uni yurakdan, dildan sevganiga endi lekin kech ishondi. Maktubda esa quyidagi so'zlar bitilgan edi:
" "
Sanga yuragimni yuborvomman 
